Jesteście ciekawi, jakie elementy stroju tworzą przepisowy ubiór pielęgniarki i jaka jest ich historia? W dzisiejszym wpisie poznacie odpowiedź na to pytanie.
Pierwsze wzmianki na temat pielęgniarskich mundurów pochodzą z okresu wczesnego chrześcijaństwa, kiedy to diakonisy pełniące funkcje opiekuńczo — pielęgnacyjne nosiły identyczną odzież oraz nakrycia głowy. Obowiązkowym ubiorem sióstr szarytek — opiekunek chorych ze świeckiego Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia były natomiast szare suknie z szerokimi rękawami oraz białe chusty, którymi owijały głowę.
W Polsce pierwszy strój pielęgniarski pojawił się na początku XX wieku i był inspirowany amerykańskimi mundurami. W jego skład wchodziła bawełniana sukienka z usztywnionym kołnierzykiem i mankietami oraz długimi rękawami — czy to jednokolorowa, czy w kratę lub paski, fartuch bez rękawów, peleryna do połowy uda, czepek, pantofle oraz pończochy. W Zarządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 31 marca 1977 wymienione został następujące elementy stroju pielęgniarskiego: ubranie dwuczęściowe, sukienka, fartuch biały, fartuch krzyżowy, sukienna peleryna, czepek, półbuty tekstylne oraz trzewiki profilaktyczne. Z czasem obowiązkowymi dodatkami stały się nożyczki z zaokrąglonymi końcówkami oraz zegarek z sekundnikiem, które noszone są w kieszeni.
Kluczowym elementem stroju pielęgniarskiego jest czepek, który w znaczeniu symbolicznym oznacza pokorę oraz chęć niesienia pomocy. Pierwsze nakrycia tego typu okrywały całą głowę, zabezpieczając przed kurzem. Mogły mieć one kształt okrągły, w formie motylka czy z welonikiem. Współczesny czapek pielęgniarski ma owalny kształt, biały kolor oraz poziomy, czarny pasek (w przypadku położnych ma on czerwoną barwę) o szerokości 2,5 centymetra. W przeszłości pełnił on wyłącznie funkcję praktyczną, chroniąc włosy. Obecnie czepek pielęgniarski ma natomiast znaczenie symboliczno — informacyjne.